Eigenlijk is dit een editie van ‘Op kentoer’ die ik liever niet had willen schrijven. Hoofdmoot is namelijk de zorgwekkende precaire financiële situatie van onze club. En ook ik ben daar -grotendeels- door verrast. Maar het is wel de realiteit. En ik vind dat u als MVV’er recht heeft op enige openheid, al zult u vast begrijpen dat ik niet alles kan prijsgeven. Ondertussen gaat de dagelijkse gang van zaken ook gewoon door. We spelen gewoon onze wedstrijden, en we draaien ook nog eens heel goed. Daarom ook een compliment aan spelers en staf, dat ze ondanks de onrust prestaties op het veld leggen. Maar zo gaat het wel: iedereen is verantwoordelijk voor zijn eigen deel, het grotere geheel ligt op mijn tafel.

Laat ik beginnen met een oprecht dankjewel uit te spreken voor alle energie die is vrijgekomen sinds we werden geconfronteerd met het afhaken van één van de beoogde investeerders. De ondernemers die zich hebben gemeld, de Maastrichtenaren die willen meedenken en niet te vergeten de inzamelingsacties: ik weet nu echt wat het Maastrichtse woord ‘sjevraoje’ betekent. 

Het laat ook zien dat MVV leeft, en dat we er alles aan moeten blijven doen om onze club te redden. Vandaag hebben we bekendgemaakt dat we het zogeheten WHOA-traject zijn gestart. Dit traject (Wet Homologatie Onderhands Akkoord) moet voor een overeenkomst met onze schuldeisers zorgen waarbij zij afzien van het grootste deel van hun vordering, waardoor MVV nagenoeg schuldenvrij verder kan. Een pijnlijk besluit, laat dat duidelijk zijn. We gaan partners en betrokkenen bij onze club vragen van het grootste deel van hun vordering af te zien, dat is niet wat ik als directeur voor ogen had toen ik hier begon. Maar willen we MVV redden van een faillissement, kunnen we niet anders. Maar laat duidelijk zijn: ik stap daar niet licht overheen, sterker nog: dat we partijen als de gemeente en mensen die MVV geld hebben geleend nu vragen een veer te laten, bezorgt me menige slapeloze nacht.

Als de WHOA (waar eerder ook ADO den Haag en VVV Venlo gebruik van hebben gemaakt) positief wordt afgerond, zijn we er nog lang niet. Dan moet er een sluitende begroting worden ingediend bij de KNVB en moeten we ons negatief eigen vermogen wegwerken, plus de resterende schulden na de WHOA aflossen. We hebben het dan over een bedrag van 1,1 miljoen euro dat we nog moeten vinden op korte termijn en dat nodig is om schuldenvrij aan volgend seizoen te kunnen beginnen. Daarvoor zijn we in gesprek met verschillende partijen: uit binnen- en buitenland, uit onze regio en ook met een partij via onze Amerikaanse aandeelhouder, om te komen tot een duurzame oplossing voor MVV. Na dit weekend hakken we de knoop door met welke partijen we verder praten. 

Ik zie die toekomst helder voor me. MVV is naast carnaval de grootste verbindende factor in deze stad. In ons stadion komen alle leeftijden en alle wijken samen. Ze zijn verbonden in hun liefde voor de stad en voor MVV. Niet met een paar, maar iedere twee weken duizenden tegelijk. Keer op keer. Jaar na jaar. Al 122 seizoenen lang.

Het nieuwe MVV moet nog meer die verbindende factor zijn. Dat is de echte kracht van onze club. En die is de afgelopen jaren niet goed benut. MVV heeft bij te veel belangrijke partners krediet verspeeld. Van alle Maastrichteraren tot de gemeente tot potentiële sponsoren, MVV moet vertrouwen terug gaan winnen. En niet alleen op het veld. Iedereen moet gaan voelen: er wordt een nieuw MVV gebouwd en ik wil daar deel van uitmaken.

De afgelopen weken kwam steeds die zin uit ons clublied naar voren: Noets de mood verloren heet. Net voor die zin zit nog een andere, over “de club oet Mestreech”. Ik wil ons mooie clublied natuurlijk niet wijzigen, maar ik heb mij de laatste tijd afgevraagd waarom deze zin niet net wat anders is. Over “de club vaan Mestreech”. De club van onze stad. Van iedereen. Voor iedereen. De verbindende factor in de stad. Waar het over gonst op de terrassen wanneer we meespelen om de prijzen. En waar iedereen achter gaat staan wanneer het tegen zit. Dat is de club die ik hier zou willen bouwen, samen met jullie allemaal. De club van Maastricht. Waar sjiek en fanatiek samenkomen. Die gedragen wordt door de hele gemeenschap. Dat besef van het belang van onze club voor de mensen van de stad, is voor mij een van de belangrijkste voorwaarde bij het vinden van investeerders om ons uit de problemen te helpen. Want het is de ziel van de club, die nooit ter discussie mag staan.

Want natuurlijk hebben we daarbij een aantal criteria geformuleerd: sluitende begroting en financiële degelijkheid, een verbindende club geworteld in de maatschappij en een nieuw MVV, club van Maastricht. Het klinkt misschien vreemd om in een situatie als de onze eisen te stellen, maar aan alleen een investeerder die er -met alle respect- wat geld in steekt, hebben we nog niets. Er moet nu een gedegen plan komen dat MVV verankerd in stad en regio, en dat er vooral voor zorgt dat we nooit meer in deze situatie terecht komen.

Daarom kijken we ook naar onszelf. We hebben bureau Hypercube gevraagd de club door te lichten: waar kunnen we mogelijk nog bezuinigen, waar liggen de grote kansen voor investeringen. Als MVV gered wordt, moeten we vooral niet in een spiraal naar beneden terecht komen, maar we moeten ook geen onrealistische verwachtingen wekken. En ja, dat kan betekenen dat de komende jaren middenmoot/subtop KKD onze maximale ambitie is. Maar met deze financiële situatie, is dat wel een reële. We zoeken ook een investeerder die echt meekijkt naar de langere termijn: die gaat werken aan een goed supportershome, die samen met ons en de gemeente in gesprek blijft over de verbetering van het stadion, die zich wil inzetten voor de Academy.

Gelukkig zitten er bij die partijen echt serieuze initiatieven, van internationaal tot lokaal, die we nu goed bekijken en doorlichten. De keuze voor onze definitieve partner moet wat mij betreft een breed gedragen zijn: gedragen door supporters, aandeelhouders en partners, want we moeten samen bouwen aan de toekomst van MVV.

Samen komen tot oplossingen voor vraagstukken van MVV gebeurt nu ook al. Op mijn tafel ligt onder andere ook ons veiligheids- en gastvrijheidsvraagstuk. De KNVB heeft een plan van aanpak geschreven dat we binnenkort gaan bespreken met supporters, gemeente, politie en de KNVB zelf. Het plan helpt om processen, procedures én de communicatie helder te krijgen. Ook daar blijven we hard aan werken. Maar het mag niet verbazingwekkend zijn dat de redding van de club het meeste van mijn tijd vergt. Een moeilijk traject, een pijnlijk traject, maar ook iets waar ik energie van krijg. Zeker als ik zie -zoals gezegd- hoeveel mensen nu opstaan om deze club te helpen. MVV leeft, er ontstaan echt hele mooie initiatieven om geld in te zamelen, maar ook om straks hopelijk te werken aan een club met een toekomst. Ik hoop u daar heel snel meer over te kunnen berichten. Tot die tijd: blijf helpen waar u dat kunt, elke euro is nodig! Noets de mood verlore heet!